امام نقی

حلم و بردباری از ویژگیهای مهمی است که مردان بزرگ، به ویژه رهبران الهی که بیشترین برخورد و اصطکاک را با افراد نادان و نابخرد و گمراه داشتند، از آن برخوردار بوده و در پرتو این خلق نیکو افراد بسیاری را به سوی خود جذب کردند.

امام علی النقی علیه السلام همچون نیاکان خود در برابر ناملایمات بردبار بود و تا جایی که مصلحت اسلام ایجاب می کرد با دشمنان حق و ناسزاگویان و اهانت کنندگان به ساحت مقدس آن حضرت، با بردباری برخورد می کرد.

- بریحه – عباسی که از سوی دستگاه خلافت به سمت پیشنمازی مکّه و مدینه منصوب شده بود از امام علی النقی علیه السلام نزد متوکل سعایت کرد و برای او نوشت: – اگر نیازی به مکّه و مدینه داری، – علی بن محمّد – را از این دو شهر بیرون کن؛ زیرا او مردم را به سوی خود خوانده و گروه زیادی از او پیروی کرده اند.

- بر اثر سعایتهای پی درپی – بریحه – متوکّل امام را از کنار حرم جد بزرگوارش رسول خدا صلی الله و علیه و آله تبعید کرد.
هنگامی که امام علیه السلام از – مدینه – به سمت – سامرّا – در حرکت بود - بریحه – نیز او را همراهی کرد.

در بین راه – بریحه – رو به امام علیه السلام کرد و گفت: – تو خود می دانی که عامل تبعید تو من بودم.
با سوگندهای محکم و استوار سوگند می خورم که چنانچه شکایت مرا نزد امیرالمؤمنین یا یکی از درباریان و فرزندان او ببری، تمامی درختانت را (در مدینه) آتش می زنم و بردگان و خدمتکارانت را می کشم و چشمه های مزرعه هایت را از بین خواهم برد و بدان که این کارها را خواهم کرد.

- امام علیه السلام متوجّه او شد و فرمود: – نزدیک ترین راه برای شکایت از تو این بود که دیشب شکایت تو را نزد خدا بردم و من شکایت از تو را که بر خدا عرضه کردم نزد غیر او از بندگانش نخواهم برد.
- - بریحه – چون این سخن را از امام علیه السلام شنید، به دامن آن حضرت افتاد و تضرّع و لابه کرد و از او تقاضای بخشش نمود.
امام علیه السلام فرمود: تو را بخشیدم.   منبع