۲۶
خرداد ۹۳
امام علی النقی علیه السلام در خاندانی پا به عرصه جهان هستی گشود که اخلاق و انسانی مجّسم بودند، ادب و محبت بر سراسر این خانواده سایه گستر بود؛ کودک به بزرگ احترام می گذاشت و بزرگ در محبت و مهر به کودک پیش قدم بود.
مورّخان نمونه های شگفت انگیزی از ویژگی های اخلاقی این خاندان را نقل کرده اند، مثلاً منقول است که: – امام حسین علیه السلام در برابر برادر خویش حضرت امام حسن علیه السلام هرگز سخن نمی گفت و این کار را برای تجلیل و بزرگداشت برادر انجام می داد.
– یا این که: امام سجّاد علیه السلام هرگز در حضور مادر یا دایه خویش غذایی نخورد، بخاطر این که مبادا نظر مادر یا دایه قبلاً به سمت آن غذا جلب شده باشد و بدین وسیله حقوق آنان را ضایع کند و دل ایشان را بشکند رعایت این گونه موارد اخلاقی، مانند رفتار انبیاست و متخلّقین به آن در همان اوجی پرواز می کنند که انبیای الهی مطمح نظرشان بوده است.
امام علی النقی در دامان پدر با یکایک فضائل و مکارم اخلاقی پدر مأنوس می گشت و از زلال دانش ایشان سیراب می شد، هر روز پدر جلوه هایی از روح آتشین خود را بر فرزند عیان می ساخت و او را برای مسئولیت بزرگ آینده، آماده می نمود.
پدر آنچنان شیفته فرزند بود که از ابراز آن نمی توانست خودداری کند و بارها اعجاب و شگفتی خویش را از این انسان نمونه و ممتاز نشان می داد.
نمونه زیر گویای این مطلب است.
مورّخین نقل می کنند هنگامی که امام جواد علیه السلام قصد حرکت به سمت عراق را داشت، امام علی النقی علیه السلام را که در آن زمان شش ساله بود در دامان خود نشاند و از او پرسید: دوست داری از عراق چه هدیه ای برایت بیاورم؟ امام علی النقی علیه السلام تبسّمی کرده فرمود: – شمشیری چون آتش… -.
آن گاه امام جواد علیه السلام رو به فرزند دیگر خود – موسی – نموده از او پرسید: تو چه دوست داری؟ موسی پاسخ داد: – فرش خانه ای….
- امام جواد علیه السلام در حالی که از پاسخ امام علی النقی مشعوف بود فرمود: – ابوالحسن به من شباهت دارد و مانند من است -.
پاسخ امام نشان شجاعت ذاتی و آمال وی بود و این چیز غریبی نیست؛ زیرا همه ائمه اطهار علیه السلام این خصیصه را در خود داشتند.
امام علی النقی علیه السلام در همان کودکی از آنچنان نبوغ، زیرکی و هوشیاری برخوردار بود که اطرافیان را مبهوت می ساخت و مورّخان نمونه های متعدّدی از تیزهوشی آن حضرت را نقل کرده اند: معتصم پس از به شهادت رساندن امام جواد علیه السلام از عمر بن فرج خواست به مدینه رفته معلمی برای امام علی النقی علیه السلام که در آن وقت شش سال و چند ماه داشت انتخاب کند و تأکید کرد که معلم باید از دشمنان اهل بیت و مخالفین آنان باشد!
تا امام را با کینه اهل بیت پرورش دهد و ایشان را اعتقادات نواصب بیاموزد و دشمنی خاندان نبوت را در دل امام جای دهد! عمر بن فرج در اجرای دستورات معتصم به مدینه رفته و ماجرا را با والی شهر در میان گذاشت.
او و چند تن دیگر، – جنیدی – را به عنوان دشمن دیرینه اهل بیت معرفی کردند.
جنیدی پس از اطلاع از موضوع، موافقت خود را اعلام کرد.
برای او حقوقی ماهانه تعیین گشت و از او خواسته شد تا مانع ملاقات شیعیان با امام گردد.
جنیدی کار خود را آغاز کرد، ولی از آنچه مشاهده کرد شگفت زده و مبهوت شد.
روزی محمّد بن جعفر، جنیدی را دید و از او پرسید: - این کودک (امام علی النقی) تحت تعلیم و آموزشت چگونه است؟… – جنیدی از این تعبیر برآشفته شد و گفت: – می گویی: این کودک؟! نمی گویی: این پیر! تو را به خدا کسی را داناتر از من نسبت به علم و ادب در مدینه می شناسی؟ -.
محمّد پاسخ داد: – نه -.
امّا به خدا من بحثی را در ادبیات پیش کشیده و موضوع را آنچنان که گمان می کنم شایسته است بسط می دهم، بعد می بینم او مطالبی را به گفته هایم می افزاید که من از آنها استفاده می کنم و از او می آموزم.
مردم گمان می کنند من به امام درس می دهم؛ ولی به خدا این من هستم که از او درس می آموزم… چند روز بعد دوباره محمّد بن جعفر، جنیدی را دیده از او پرسید: – حال این کودک چگونه است؟ -.
جنیدی از این حرف برانگیخته شد و گفت: – دیگر این حرف را تکرار مکن به خدا او بهترین مردم روی زمین و فاضل ترین خلق خداست.
گاهی می خواهد وارد اتاق بشود می گویم اوّل سوره ای از قرآن بخوان و بعد داخل شو.
می گوید: کدام سوره را می خواهی تا بخوانم؟ و من نام سوره های بلند اوّل قرآن را نام می برم، هنوز نام سوره تمام نشده شروع می کند به خواندن آن و آنچنان درست و دقیق می خواند که من درست تر از آن را نشنیده ام.
او قرآن را زیباتر از مزامیر داوود می خواند و علاوه بر آن حافظ تمام قرآن است و تأویل و تنزیل آن را نیز می داند.
سپس جنیدی گفت: – سبحان اللّه! – این کودک در میان دیوارهای سیاه مدینه رشد کرده است، پس این دانش عمیق را از کجا کسب کرده است؟ -.
سرانجام همین جنیدی ناصبی و دشمن اهل بیت، از برکات انفاس قدسی امام علی النقی، صراط مستقیم را یافت و چنگ به دامن – حبل المتین – الهی زد و در زمره محبّان اهل بیت قرار گرفت و به امامت ائمه هدی اعتراف کرد البته طبیعی است که تنها توجیه حقیقی این پدیده همان اعتقاد شیعه درباره این خاندان است.
شیعیان بر این عقیده اند که خداوند متعال به اهل بیت دانش و حکمتی عنایت کرده است که دیگران از آن بی نصیب می باشند و در این مورد سن و سال مدخلیتی ندارد. منبع
مورّخان نمونه های شگفت انگیزی از ویژگی های اخلاقی این خاندان را نقل کرده اند، مثلاً منقول است که: – امام حسین علیه السلام در برابر برادر خویش حضرت امام حسن علیه السلام هرگز سخن نمی گفت و این کار را برای تجلیل و بزرگداشت برادر انجام می داد.
– یا این که: امام سجّاد علیه السلام هرگز در حضور مادر یا دایه خویش غذایی نخورد، بخاطر این که مبادا نظر مادر یا دایه قبلاً به سمت آن غذا جلب شده باشد و بدین وسیله حقوق آنان را ضایع کند و دل ایشان را بشکند رعایت این گونه موارد اخلاقی، مانند رفتار انبیاست و متخلّقین به آن در همان اوجی پرواز می کنند که انبیای الهی مطمح نظرشان بوده است.
امام علی النقی در دامان پدر با یکایک فضائل و مکارم اخلاقی پدر مأنوس می گشت و از زلال دانش ایشان سیراب می شد، هر روز پدر جلوه هایی از روح آتشین خود را بر فرزند عیان می ساخت و او را برای مسئولیت بزرگ آینده، آماده می نمود.
پدر آنچنان شیفته فرزند بود که از ابراز آن نمی توانست خودداری کند و بارها اعجاب و شگفتی خویش را از این انسان نمونه و ممتاز نشان می داد.
نمونه زیر گویای این مطلب است.
مورّخین نقل می کنند هنگامی که امام جواد علیه السلام قصد حرکت به سمت عراق را داشت، امام علی النقی علیه السلام را که در آن زمان شش ساله بود در دامان خود نشاند و از او پرسید: دوست داری از عراق چه هدیه ای برایت بیاورم؟ امام علی النقی علیه السلام تبسّمی کرده فرمود: – شمشیری چون آتش… -.
آن گاه امام جواد علیه السلام رو به فرزند دیگر خود – موسی – نموده از او پرسید: تو چه دوست داری؟ موسی پاسخ داد: – فرش خانه ای….
- امام جواد علیه السلام در حالی که از پاسخ امام علی النقی مشعوف بود فرمود: – ابوالحسن به من شباهت دارد و مانند من است -.
پاسخ امام نشان شجاعت ذاتی و آمال وی بود و این چیز غریبی نیست؛ زیرا همه ائمه اطهار علیه السلام این خصیصه را در خود داشتند.
امام علی النقی علیه السلام در همان کودکی از آنچنان نبوغ، زیرکی و هوشیاری برخوردار بود که اطرافیان را مبهوت می ساخت و مورّخان نمونه های متعدّدی از تیزهوشی آن حضرت را نقل کرده اند: معتصم پس از به شهادت رساندن امام جواد علیه السلام از عمر بن فرج خواست به مدینه رفته معلمی برای امام علی النقی علیه السلام که در آن وقت شش سال و چند ماه داشت انتخاب کند و تأکید کرد که معلم باید از دشمنان اهل بیت و مخالفین آنان باشد!
تا امام را با کینه اهل بیت پرورش دهد و ایشان را اعتقادات نواصب بیاموزد و دشمنی خاندان نبوت را در دل امام جای دهد! عمر بن فرج در اجرای دستورات معتصم به مدینه رفته و ماجرا را با والی شهر در میان گذاشت.
او و چند تن دیگر، – جنیدی – را به عنوان دشمن دیرینه اهل بیت معرفی کردند.
جنیدی پس از اطلاع از موضوع، موافقت خود را اعلام کرد.
برای او حقوقی ماهانه تعیین گشت و از او خواسته شد تا مانع ملاقات شیعیان با امام گردد.
جنیدی کار خود را آغاز کرد، ولی از آنچه مشاهده کرد شگفت زده و مبهوت شد.
روزی محمّد بن جعفر، جنیدی را دید و از او پرسید: - این کودک (امام علی النقی) تحت تعلیم و آموزشت چگونه است؟… – جنیدی از این تعبیر برآشفته شد و گفت: – می گویی: این کودک؟! نمی گویی: این پیر! تو را به خدا کسی را داناتر از من نسبت به علم و ادب در مدینه می شناسی؟ -.
محمّد پاسخ داد: – نه -.
امّا به خدا من بحثی را در ادبیات پیش کشیده و موضوع را آنچنان که گمان می کنم شایسته است بسط می دهم، بعد می بینم او مطالبی را به گفته هایم می افزاید که من از آنها استفاده می کنم و از او می آموزم.
مردم گمان می کنند من به امام درس می دهم؛ ولی به خدا این من هستم که از او درس می آموزم… چند روز بعد دوباره محمّد بن جعفر، جنیدی را دیده از او پرسید: – حال این کودک چگونه است؟ -.
جنیدی از این حرف برانگیخته شد و گفت: – دیگر این حرف را تکرار مکن به خدا او بهترین مردم روی زمین و فاضل ترین خلق خداست.
گاهی می خواهد وارد اتاق بشود می گویم اوّل سوره ای از قرآن بخوان و بعد داخل شو.
می گوید: کدام سوره را می خواهی تا بخوانم؟ و من نام سوره های بلند اوّل قرآن را نام می برم، هنوز نام سوره تمام نشده شروع می کند به خواندن آن و آنچنان درست و دقیق می خواند که من درست تر از آن را نشنیده ام.
او قرآن را زیباتر از مزامیر داوود می خواند و علاوه بر آن حافظ تمام قرآن است و تأویل و تنزیل آن را نیز می داند.
سپس جنیدی گفت: – سبحان اللّه! – این کودک در میان دیوارهای سیاه مدینه رشد کرده است، پس این دانش عمیق را از کجا کسب کرده است؟ -.
سرانجام همین جنیدی ناصبی و دشمن اهل بیت، از برکات انفاس قدسی امام علی النقی، صراط مستقیم را یافت و چنگ به دامن – حبل المتین – الهی زد و در زمره محبّان اهل بیت قرار گرفت و به امامت ائمه هدی اعتراف کرد البته طبیعی است که تنها توجیه حقیقی این پدیده همان اعتقاد شیعه درباره این خاندان است.
شیعیان بر این عقیده اند که خداوند متعال به اهل بیت دانش و حکمتی عنایت کرده است که دیگران از آن بی نصیب می باشند و در این مورد سن و سال مدخلیتی ندارد. منبع
